Biyernes, Oktubre 5, 2012

Cheesy Me! :)

Bigla ko lang naisip na ibahagi ito...

I was reading Baby Luna's blog, she was devastated and hurt because of a reader. Isang reader na masasabi nating nagbigay ng isang masamang komento sa isang nobela niya na, take note, paborito ko. 

Hindi naman kasi natin mapi-please ang lahat. Iba ang taste ko sa taste mo. Iba ang nakakapagpasaya sa'kin kumpara sa'yo. Well, it's a free country, you can do what you want! Haha! Pero sana sa lahat ng bagay na ginagawa natin, iniisip natin ang mararamdaman ng iba.

Hindi madaling magsulat ng manuscript. Nakakaiyak kapag ibinalik iyon sa'yo dahil sa ganito at sa ganyang dahilan. Hindi madaling mag-revise lalo na at hindi mo na alam kung paano mo pa pipigain ang utak mo para mas maging maganda ang nobela mo. Pero ano ang pinakamasakit? Iyong halos sabihin na sa'yong basura ang nobela mo. Nobelang iniyakan mo dahil sa hirap, nobelang minahal mo na at itinuring na anak. 

I've been there, people were throwing words against me. Take note, ha? People, group of persons. Mga taong galit sa'kin for doing a trashy novel. Kung alam lang nila ang pinagdaanan ko bago ko natapos ang nobelang iyon. Sooooobrang sakit. Sobrang sakit mapulaan ng iba.

Pero tinanggap ko lahat ang sinabi nila. Mali rin naman ako, tinanggap ko iyon. Minsan nga pati ako nagdududa na rin sa sarili ko dahil sa sinasabi sa'kin ng iba. Minsan sinabi ko na rin sa sarili kong wala akong kuwentang manunulat. Wala akong future sa writing, hindi iyon para sa'kin. Pero hindi, eh. Hindi pala iyong masasakit na salita ang dapat kong bigyan ng pansin kundi iyong mga encouraging words mula sa iilang taong naniniwala sa'kin.

Mula sa kanila, bumangon ako. Pinilit ko ang sarili ko... na muling magtiwala sa kakayahan ko. Hindi iisang manuscript ang isinauli sa'kin ng PHR. Hindi dalawa o tatlo o apat. Maraming-marami... Pagsuko na lang ang kulang sa'kin noong mga panahon na iyon. Kaso tama ba'ng sumuko na lang ako ng wala akong napapatunayan?

Tama ba na tumigil ako sa kalagitnaan? Siguro kung dinanas niyo o natanggap niyo ang lahat ng salitang sinabi nila sa akin noon, titigil na lang kayo. Sasabihin niyo sa sarili niyong wala kayong kuwentang writer. Wala kayong mapapala sa pagsusulat. Ganoon katindi iyon. Lumiit hindi lang ang pride ko kundi buong pagkatao ko.

Siguro nga kilala niyo na ako. Siguro nga may nagbago sa tingin niyo sa'kin pagkatapos niyong malaman kung sino ang tao sa likod ni Andie Hizon. Siguro nga kamumuhian ninyo ako. Pero sana pagkatapos niyon ay ma-realize niyong hindi masamang mangarap. Na hindi hadlang ang masasakit na salita o komento ng iba para ipagpatuloy natin ang mga bagay na gusto nating gawin. Hindi sapat ang salita para ibaba natin ang sarili natin. 

And one day in November last year... I received a message from my former editor. Siya na ang itinuring kong nanay bilang si Andie Hizon, bilang writer. Isa siya sa mga taong kasama ko noong nakalugmok ako. Malungkot ako sa katotohanang na-fail ko siya. But there was something that she told me. It was a short short short message but it uplifted my whole being.

"ok lang. i'm proud of you. lam mo na yon kung bakit. hihi"

Yan lang ang sinabi niya sa'kin noon. Pero pakiramdam ko narinig ko na ang lahat ng gusto kong marinig. Ang mga salitang iyan ang nagtulak sa'kin na mas ayusin pa ang pagsusulat ko. Iyan ang nagsilbing gamot ko noon, gamot sa lahat ng masasakit na salitang tinanggap ko.

So, bakit tayo magpapatalo sa salita ng iba? 


:)

4 (na) komento: